هیچ کس از جنس ما نبود...
این چنین که هستم...
که هستی...
نمی گویم صمیمی...
نمی گویم خوب...
نمی گویم پاک...
نمی گویم...
ولی به خدا قسم...
قسم به نان و نمک...
به شرم تو...
به چشم های قشنگ تو...
اندازه هر چه دل تنهایی ات بخواهد...
با همه وجود...
و با هر چه عشق وعشق...
دوستت دارم...
زمان ...
بس کند می گذرد برای آنان که در انتظارند
بس تند می گذرد برای آنان که می ترسند
بس طولانی است برای آنان که در اندوهند
و بس کوتاه برای آنان که سرخوش اند
اما ابدی است برای آنان که عاشق اند ...
پروفسور کورت پرواین در کتابی می نویسد:
_عشق میهمانی مؤدب است؛ورودش را با ضربه های قلب اعلام می کند.
_عشق واقعی حسادت نمی شناسد.
_عشق واقعی هرگز کور نیست چرا که واقعیت وجود دیگری را می بیند.
_عشق واقعی هرگز نمی تواند به نفرت تبدیل شود.
_عشق تنها چیزیست که با بخشیدن رشد می کند.
_بهترین ملاک برای شناخت میزان عشق دو نفر به یکدیگر این است که تصویر پیر شدن
آنها در کنار یکدیگر هر دو را خوشحال کند