هـوای آســــــمان دیده ابریســــــــــت

پر از تنهایی نمــــــــــناک هـجـــــرت

تو تا بیـراهــه های بی قــــــــــــراری

دل من را کشـــــــــــــانیدی و رفــتـی

غــروب کـــوچـه های بی قــــــــراری

حضورروشـنی را از تو میخــــواست

تو یک آن آمـدی این روشـــــــــنی را

بروی کـــــــــوچه پاشـــــیدی و رفتی

نگاه ساکت باران به روی صورتم دزدانه میلغزد

 ولی باران نمی داند که من دریـــــــایی از دردم

 به ظاهـــــــــــــــر گــــــر چه می خــــــــــندم

 ولی انــدر ســـــــکـوتی تـلخ می گــِــــــــــریم

آنکه ویران شده از یار ، مرا می فهمد

آنکه تنها شده بســـیار ، مرا می فـهمد

چه بگویم که چنان از تو فرو ریخته ام

که فقط ریزش آوار مــــرا مــی فـهـمـد