سلام نازنینم
اگه یکی باشه که تو دنیا از ته دل دوسش داشته باشم تویی
روزگار بین من و تو فاصله انداخته ولی نمی تونه دل منو هیچ وقت از تو جدا کنه روح من با توست
جان من هیچ کسی جای تو رو تو دل من نمی تونه بگیره (بقیشو پاک کردم که دعوام نکنی)
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت
جانا حدیث حسنت در داستان نگنجد رمزی ز راز عشقت در صد زبان نگنجد جولانگه جلالت در کوی دل نباشد جلوه گه جمالت در چشم و جان نگنجد
سودای زلف و خالت در هر خیال ناید اندیشه‌ی وصالت جز در گمان نگنجد
در دل چو عشقت آمد سودای جان نماند در جان چو مهرت افتد عشق روان نگنجد
پیغام خستگانت در کوی تو که آرد کانجا ز عاشقانت باد وزان نگنجد
دل کز تو بوی یابد در گلستان نپوید جام کز تو رنگ گیرد خود در جهان نگنجد
آن دم که عاشقان را نزد تو بار باشد مسکین کسی که آنجا در آستان نگنجد
بخشای بر غریبی کز عشق می‌نمیرد وانگه در آشیانت خود یک زمان نگنجد
جان داد دل که روزی در کوت جای یابد نشناخت او که آخر جای چنان نگنجد
آن دم که با خیالت دل راز عشق گوید عطار اگر شود جان اندر میان نگنجد