گلاله عزیزم
آنگاه که پا به کوچه های دلتنگی گذاشتم
تا از میان هزاران صدای خسته مرحم لحظه های تلخم را بیابم
تنها طنین نغمه های تو بود که مرحم زخم هایم شد
دوست دارم تمام یاس های وجودم و گلهای محبت دلم
و تمام نیلوفرهای باغ احساسم را بچینم
و به مناسبت شکوفا شدن زندگی ات تقدیم تو کنم
تویی که لحظه لحظه بودنت ذره ذره وجودم را تفسیر می کند
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته‌ام
دوست می دارم
برای خاطر برفی که آب می شود،برای خاطر نخستین گل
تو را برای خاطر دوست داشتن
دوست می دارم
برای خاطر عطر گسترده بیکران و برای خاطر عطر گل های بهاری
گل من پرنده ای باش و به باغ یاد بگذر
مه من شکوفه ای باش و به دست باد بنشین
گل باغ آشنایی گل من کجا شکفتی
که نه سرو می شناسد نه چمن سراغ دارد
نه کبوتری که پیغام تو آورد به بامی
نه به دست مست بادی خط آبی پیامی
نه بنفشه ای نه جویی نه نسیم گفتگویی
نه کبوتران پیغام نه باغ های روشن
گل من میان گلهای کدام دشت خفتی
یه کدام راه خواندی به کدام راه رفتی
گل من تو راز ما را به کدام دیو گفتی
که بریده ریشه ی مهر شکسته شیشه ی دل
منم این گیاه تنها به گلی امید بسته
همه شاخه ها شکسته به امیدها بسته و به یادها شکفته
و در آن سیاه منزل به هزار وعده مانده و به یک غریوخفته
بـــذار بـــــاور کـــنم تنــــهای تنـــهام
نمی خوام با کسی غیر از تو باشم
می خوام از خوابی که لحظش یه ساله
بـــرای دیـــدن روی تــــو بـاشـــم
اگـه تـــــو بــاشــــی و دنیـــا نـباشــــه
می شه با تو هم دنیا رو حس کرد
همــــــــه دنیا بیــــاد و تــــــو نباشــی
دلــم دق مــی کنه با این هـــمه درد
تمــــوم زندگیــم رو زیــرو رو کـــــن
که بی تو دلخوشی هــام هــم گناهــه
خـــودت بـــاش و منـــو دیونــگی هام
فقط با تـــو دل مـــن رو به راهــــه
بـــــذار باور کنــــم اینـــو که بــا عشق
حقیقــت مــی شــه تو افســانه باشـــه
مــی شــه افســانه هــا رو زنــدگی کرد
اگه حـــق بــا منـــه دیـــوانه بــاشــه