به تو می اندیشم

همه می پرسند چیست در همهمه ی دلکش برگ

چیست در بازی آن ابر سپید زیر این آبی آرام بلند

که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال

چیست در خلوت خاموش کبوترها

چیست در کوشش بی حاصل موج

که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می نگری

نه به ابر نه به آب نه به برگ

نه به این آبی آرام بلند

نه به این خلوت خاموش کبوترها

نه به این کوشش بی حاصل موج

من به این جمله نمی اندیشم

من مناجات درختان را هنگام سحر

رقص عطر گل یخ را با باد

نفس پاک شقایق را در سینه ی کوه

صحبت چلچله ها را با صبح

نفس پاینده ی هستی را در گندم زار

گردش رنگ و طراوت را در گونه ی گل

همه را می شنوم . . . می بینم

من به این جمله نمی اندیشم

به تو می اندیشم ای سراپا همه خوبی

تک و تنها به تو می اندیشم

همه وقت همه جا من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان

تو بیا تو بمان با من تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شب تو بتاب

من فدای تو . . . به جای همه ی گلها تو بخند

تو بخوان پاسخ چلچله ها را تو بگو قصه ی ابر هوا را تو بگو

تو بمان با من تنها تو بمان در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقیست

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش

                                           "فریدون مشیری"