من و آوای گرمت را شنودن بدین آوا غم دل را زدودن از اول کار من دلدادگی بود ولیکن شیوه ی تو دل ربودن گرفت از من مجال دیده بستن همه شب بر خیالت در گشودن قرار عمر من بر کاستن بود تو را بر لطف و زیبایی فزودن غم شیرین دوری بر من آموخت سخن گفتن غزل خواندن سرودن من و شب های غرببت تا سحرگاه چو شمعی گریه کردن نا غنودن چه خوش باشد غم دل با تو گفتن وزان خوشتر امید با تو بودن
خوا به خوایی خوت زوانم لاله@له باسی تودا چونکه مه حاله تو به ناسریت به عه قلی ئینسان@ئیتر باسی تو چون بکه م به یان؟ هه رو وه ک شیعره که ی خواجه ی شیرازی@شیخ مسلح الدین خوای لی رازی ئیمه نات ناسین حه قه ناسینت @حه قه په یره وی ئایین و دینت ته نیای بی شه ریک! جی ی هاوارم توی@خارج له باسی هیزی گوفتو گوی من ئیقرار ئه که م به خودایی تو @ به لامه کانی و به ته نهایی تو چه ن خوشه که تویش به و ره حمانیه من قبول بکه ی به م نوقصانیه
امید چیز شگفت آوریه ..پر از پیچ و خم هست ..حتی ممکنه یه وقت هایی (در وجود انسانها) پنهان باشه ... ولی از بین نمیره و با تمام پیچ و خمی که داره به ندرت شکسته میشه
اون از ما نگهداری میکنه و قدرت تحمل رو زمانی که هیچ کاری از کسی ساخته نیست به ما میده.... بهانه و دلیلی هست برای زنده بودن و ادامه دادن
گلاله
چهارشنبه 28 بهمن‌ماه سال 1388 ساعت 10:46 ب.ظ
من به م به قوربانت بو قه سه کردنت من چی بیژم به تو که ....................
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
من و آوای گرمت را شنودن
بدین آوا غم دل را زدودن
از اول کار من دلدادگی بود
ولیکن شیوه ی تو دل ربودن
گرفت از من مجال دیده بستن
همه شب بر خیالت در گشودن
قرار عمر من بر کاستن بود
تو را بر لطف و زیبایی فزودن
غم شیرین دوری بر من آموخت
سخن گفتن غزل خواندن سرودن
من و شب های غرببت تا سحرگاه
چو شمعی گریه کردن نا غنودن
چه خوش باشد غم دل با تو گفتن
وزان خوشتر امید با تو بودن
خوا به خوایی خوت زوانم لاله@له باسی تودا چونکه مه حاله
تو به ناسریت به عه قلی ئینسان@ئیتر باسی تو چون بکه م به یان؟
هه رو وه ک شیعره که ی خواجه ی شیرازی@شیخ مسلح الدین خوای لی رازی
ئیمه نات ناسین حه قه ناسینت @حه قه په یره وی ئایین و دینت
ته نیای بی شه ریک! جی ی هاوارم توی@خارج له باسی هیزی گوفتو گوی
من ئیقرار ئه که م به خودایی تو @ به لامه کانی و به ته نهایی تو
چه ن خوشه که تویش به و ره حمانیه
من قبول بکه ی به م نوقصانیه
امید چیز شگفت آوریه ..پر از پیچ و خم هست ..حتی ممکنه
یه وقت هایی (در وجود انسانها) پنهان باشه ... ولی از بین نمیره و با تمام
پیچ و خمی که داره به ندرت شکسته میشه
اون از ما نگهداری میکنه و قدرت تحمل رو زمانی که هیچ کاری از کسی
ساخته نیست به ما میده....
بهانه و دلیلی هست برای زنده بودن و ادامه دادن
من به م به قوربانت بو قه سه کردنت
من چی بیژم به تو که ....................