خوش به حال آسمون
که هر وقت دلش بگیره
بی بهونه می باره ...
به کسی توجه نمی کنه ...
از کسی خجالت نمی کشه ...
می باره و می باره و ...
اینقدر می باره تا آبی شه ...
آفتابی شه ...!!!
کاش ... کاش می شد مثل آسمون بود ...
کاش می شد وقتی دلت گرفت
اونقدر بباری تا بالاخره آفتابی شی ...
بعدش هم انگار نه انگار که بارشی بوده
نامی نداشت. نامش تنها انسان بود؛و تنها دارایی اش تنهایی
گفت: تنهایی ام را به بهای عشق می فروشم. کیست که از من قدری تنهایی بخرد؟
هیچ کس پاسخ نداد
گفت:تنهایی ام پر از رمز و راز است، رمز هایی از بهشت. راز هایی از خدا. با من
گفت و گو کنید تا از حیرت برایتان بگویم
هیچ کس با او گفت و گو نکرد
و او میان این همه تن ، تنها فانوس کوچکش برداشت و به غارش رفت. غاری در حوالی دل. می دانست آنجا همیشه کسی هست. کسی که تنهایی می خرد و عشق می بخشد
او به غارش رفت و ما فراموشش کردیم و نمی دانیم که چه مدت آنجا بود
سیصد سال و نه سال بر آن افزون؟ یا نه، کمی بیش و کمی کم. او به غارش رفت و ما نمی دانیم چه کرد و چه گفت و چه شنید؛ و نمی دانیم آیا در غار خوابیده بود یا نه؟
اما از غار که بیرون آمد بیدار بود، آنقدر بیدارکه خواب آلودگی ما بر ملا شد. چشم هایش دور خورشید بود، تابناک و روشن؛ که ظلمت ما را می درید
از غار که بیرون آمد هنوز همان بود با تنی نحیف و رنجور. اما نمی دانم سنگینی اش را از کجا آورده بود، که گمان می کردیم زمین تاب وقارش را نمی آورد و زیر پاهای رنجورش درهم خواهد شکست
از غار که بیرون آمد، با شکوه بود. شگفت و دشوار و دوست داشتنی.اما دیگر سخن نگفت.انگار لبانش را دوخته بودند، انگار دریا دریا سکوت نوشیده بود
و این بار ما بودیم که دنبالش می دویدیم برای جرعه ای نور.برای قطره ای حیرت. و او بی آنکه چیزی بگوید، می بخشید؛بی آنکه چیزی بخواهد
او نامی نداشت،نامش تنها انسان بود و تنها دارایی اش تنهایی
کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را خواهم شبی نقاب زرویت بر افکنم خورشید کعبه ماه کلیسا کنم تو را زیبا شود به کارگه عشق کار من هر وقت نظر به صورت زیبا کنم تو را مستانه کاش در حرم و دیر بگذری تا قبله گاه مومن و ترسا کنم تو را بالای خود در آینه ی چشم من ببین تا با خبر ز عالم بالا کنم تو را