گلاله خوشگل من سلام
درد دل منو گلالهگلاله خوشگل من سلام
درد دل منو گلالهجدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- شهریور 1392 4
- فروردین 1392 1
- بهمن 1391 8
- شهریور 1391 1
- بهمن 1390 1
- آبان 1390 4
- مهر 1390 2
- مرداد 1390 9
- تیر 1390 13
- خرداد 1390 17
- اردیبهشت 1390 9
- فروردین 1390 10
- مهر 1389 1
- فروردین 1389 8
- اسفند 1388 3
- بهمن 1388 5
- آذر 1388 4
- مهر 1388 4
- مرداد 1388 4
- تیر 1388 2
- خرداد 1388 8
- اردیبهشت 1388 11
- فروردین 1388 9
- اسفند 1387 2
- بهمن 1387 10
- دی 1387 3
- آذر 1387 6
- آبان 1387 4
- شهریور 1387 3
- مرداد 1387 12
- تیر 1387 10
- خرداد 1387 19
- اردیبهشت 1387 18
- فروردین 1387 24
- اسفند 1386 10
- دی 1386 5
- آذر 1386 11
- آبان 1386 3
- مهر 1386 5
- شهریور 1386 1
- مرداد 1386 52
- تیر 1386 53
- خرداد 1386 40
- اردیبهشت 1386 6
- فروردین 1386 6
- اسفند 1385 12
- بهمن 1385 6
- دی 1385 8
- آذر 1385 4
- آبان 1385 28
ای پرنده ی مهاجر
ای پرنده ی مهاجر
ای پر از شهوت رفتن
فاصله قدّ یه دنیاس
بین دنیای تو با من
تو رفیق شاپرکها
من تو فکر گلّمونم
تو پی عطر گل سرخ
من حریص بوی نونم
دنیای تو بی نهایت
همه جاش مهمونی نور
دنیای من یه کف دست
روی سقف سرد یک گور
من دارم تو آدمکها می میرم
تو برام از پریا قصه میگی؟
من توی پیله ی وحشت می پوسم
برام از خنده چرا قصه میگی؟
کوچه پس کوچه ی خاکی
درو دیوار شکسته
آدمای روستایی
با پاهای پینه بسته
پیش تو یه عکس تازه اس
واسه آلبوم قدیمی
یا شنیدن یه قصه اس
از یه عاشق قدیمی
برای من زندگیمه
پر وسوسه،پر غم
یا مث نفس کشیدن
پر لذت د ما د م
ای پرنده ی مهاجر
ای همه شوق پریدن
خستگی یه کوله باره
روی رخوت تن من
مثل یک پلنگ زخمی
پر وحشت نگاهم
میمیرم اما هنوزم
دنبال یه جون پناهم
نباید مثل یه سایه
زیر پام زندونی باشی
مثل چتر خورشید باید
روی بوم دنیا باشی
ای پرنده ی مـهاجر...
روزی مرد کوری روی پله‌های ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود روی تابلو خوانده میشد: من کور هستم لطفا کمک کنید
روزنامه نگارخلاقی از کنار او میگذشت نگاهی به او انداخت فقط چند سکه در داخل کلاه بود. او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت آن را برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و آنجا را ترک کرد. عصر آنروز روز نامه نگار به آن محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است مرد کور از صدای قدمهای او خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان کسی است که آن تابلو را نوشته بگوید، که بر روی آن چه نوشته است؟ روزنامه نگار جواب داد: چیز خاص و مهمی نبود، من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد. مرد کور هیچوقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی او خوانده میشد:
امروز بهار است، ولی حتی برای کوچمن نمیتوانم آنرا ببینم !!!!!
سلام این جمله رو نفهمیدم چی نوستی؟(امروز بهار است، ولی حتی برای کوچمن نمیتوانم آنرا ببینم !!!!!)