در این سرای بی کسی ~ کسی به در نمی زند

در این سرای بی کسی ~ کسی به در نمی زند
به دشت پرملال ما ~ پرنده پر نمی زند
یکی ز شب گرفتگان ~ چراغ بَر نمی کند
کسی به کوچه سارِ شب ~ درِسحر نمی زند
نشسته ام در انتظارِ ~ این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین ~ سپیده سر نمی زند

گذرگهی است پر ستم ~ که اندر او به غیر غم
یکی صلای آشنا، ~ به رهگذر نمی زند
چه چشمِ پاسخ است از این ~ دریچه های بسته ات؟
برو که هیچ کس ندا ~ به گوش کر نمی زند
نه سایه دارم و نه بر، ~ بیفکنندم سزاست
اگرنه بر درخت تر، ~ کسی تبر نمی زند
اگرنه بر درخت تر، ~ کسی تبر نمی زند
اگرنه بر درخت تر، ~ کسی تبر نمی زند