خنده ات را هرگز از من نگیر

نان را از من بگیر ، اگر میخواهی ،

هوا را از من بگیر ، اما ؛

خنده ات را نه .

گل سرخ را از من مگیر

سوسنی را که میکاری ،

آبی را که به ناگاه

در شادی تو سر ریز میکند ،

موجی ناگهانی از نقره را 

که در تو میزاید .

عشق من ، خنده ی تو

در تاریکترین لحظه ها می شکفد

و در بهاران ، عشق من ،

خنده ات را میخواهم

چون گلی که در انتظارش بودم .

بخند بر شب 

بر روز ، بر ماه ،

نان را ، هوا را ،

روشنی را ، بهار را ،

از من بگیر

اما خنده ات را هرگز !

تا چشم از دنیا نبندم

خنده ات را هرگز از من نگیر

نان را از من بگیر ، اگر میخواهی ،

هوا را از من بگیر ، اما ؛

خنده ات را نه .

گل سرخ را از من مگیر

سوسنی را که میکاری ،

آبی را که به ناگاه

در شادی تو سر ریز میکند ،

موجی ناگهانی از نقره را 

که در تو میزاید .

عشق من ، خنده ی تو

در تاریکترین لحظه ها می شکفد

و در بهاران ، عشق من ،

خنده ات را میخواهم

چون گلی که در انتظارش بودم .

بخند بر شب 

بر روز ، بر ماه ،

نان را ، هوا را ،

روشنی را ، بهار را ،

از من بگیر

اما خنده ات را هرگز !

تا چشم از دنیا نبندم

هوای دیدن تو

ی چراغ هر بهانه
از تو روشن از تو روشن
ای که حرفای قشنگت
منو آشتی داده با من
من و گنجشکای خونه
دیدنت عادتمونه
به هوای دیدن تو
پر می گیریم از تو لونه
باز میایم که مثل هر روز
برامون دونه بپاشی
من و گنجشکا می میریم
تو اگه خونه نباشی
همیشه اسم تو بوده
اول و آخر حرفام
بس که اسم تو رو خوندم
بوی تو داره نفس هام
عطر حرفای قشنگت
عطر یک صحرا شقایق
تو همون شرمی که از اون
سرخ گونه های عاشق
شعر من رنگ چشاته
رنگ پاک بی ریایی
بهترین رنگی که دیدم
رنگ زرد کهربایی
من و گنجشکای خونه
دیدنت عادتمونه
به هوای دیدن تو
پر می گیریم از تو لونه