با دلی بی تاب می خوانم تو را

با دلی بی تاب می خوانم تو را
مثل شعری ناب می خوانم تو را
در کنار جویباری از غرل
با سرود آب می خوانم تو را
شب به قصد کوچه بیرون می روی
در شب مهتاب می خوانم تو را
خستگی را می تکانم از تنت
با زبان خواب می خوانم تو را
با لبانی که عطش بو سیده است
با صدای آب می خوانم تو را
عکس خاموشم که تا پایان عمر
با دلی بی تاب می خوانم تو را

یاد عشقت

 در غروبی تلخ تر از هر زمان

باز هم در فکر فردا هم چنان

در پی فهمیدن رازی نهان

میروی اندوهگین و ناتوان

در وجودت عشق باشد بی گمان

باعث ناکامی و درد و فغان

پس چگونه می شود در این میان

بود فارغ از غم و جور زمان

روزی اما آمدم سویت دوان

دیدمت گشتی چنان فصل خزان

از غم و اندوه و هجرت بی گمان

گفتمت از عشق من با صد زبان

تا بدانی عاشقم در این جهان

داغ عشقی از گذشته در نهان

بر دل آزرده ات باشد عیان

نازنینم! گویمت اینک بدان

یاد عشقت نیست مرهم،مهربان!

باش چون دریا همیشه بی کران

پر توان و پر توان و پر توان

قاب عکس

     

روی دیوار اتاقم، تویه قاب عکس چوبی

تو کنارمی هنوزم، با یه دنیا عشق و خوبی

تو کنارمی هنوزم، میون این همه دیوار

هنوزم چشمای نازت، به چشام زل زده انگار

گل سرخ یادگاریت، میگه که آهای دیوونه

اون دیگه برنمی گرده، چرا یادت نمی ره

من که باورم نمی شه،آخه هم بغض صمیمی

همه سهم من از تو، بشه این عکس قدیمی

مگه میشه بر نگردی، من که باورم نمی شه

وقتی که هنوز توی این عکس، با منی مثل همیشه

هنوز این اتاق خالی، این چراغ نیمه روشن

همه شاهدن که هیچ وقت، تو نرفتی از دل من

کاش که این دنیای دلگیر، قد قاب عکس ما بود

تا فقط تنها واسه من، توی دنیای تو جا بود

شاید اون وقت تو نگاهم، دیگه بارونی نمی موند

دل من تو عکسی کهنه، دیگه زندونی نمی موند