یکی بود یکی نبود در زمانهای قدیم وقتی هنوز پای بشر به زمین نرسیده بود فضایل ها
 
وتباهی ها در همه جا شناور بودند آنها از بیکاری خسته  وکسل شده بودند که ناگهان زکاوت
 
ایستاد و گفت: بیایید قایم باشک بازی کنیم ! همه قبول کردند. دیوانگی فریاد زد و گفت:من
 
چشم میگذارم . از آن جایی که هیچ کس دوست نداشت به دنبال دیوانگی بگردد همه قبول
 
کردند . لطافت خود را به شاخه ی  ماه آویخت ،دروغ گفت به زیر زمین میرود امًا به دریا
 
رفت .  هوس به مرکز زمین رفت .  طمع داخل کیسه ای که خودش دوخته بود رفت خیانت
 
داخل انبوهی زباله پنهان شد . دیوانگی همچنان در حال شمارش بود : هفتادوهشت،هفتادونه
 
 ، ... امًا
عشق همچنان مردًد مانده بود . جای تعجب نیست ، زیرا پنهان کردن عشق کاری بس مشکل
 
 است .وقتی دیوانگی به صد
 
رسید عشق پرید و میان گلهای رز پنهان شد . دیوانگی شروع به پیدا کردن کرد اوًلین کسی
 
که پیدا کرد تنبلی بو د . زیرا تنبلی اش آمده بود جایی پنهان شود لطافت را یافت که به شاخ
 
ماه آویخته بود . هوس را در  مرکز زمین ، دروغ را در ته دریا ، ... همه را پیدا کرد . او
 
همه را یافت جز عشق . از یافتن عشق ناامید شده بود که حسادت پشت گوش او زمزمه کرد ،
 
 تو باید عشق را پیدا کنی  او پشت بوته ی گلهای رز پنهان شده است . دیوانگی شاخه ی
 
چنگ مانندی را برداشت ، و با شدت و هیجان بین شاخه ها فرو کرد که ناگهان با صدای ناله
 
 ای متوقف شد و عشق را دید که جلوی صورتش را گرفته و قطرات خون از انگشتانش
 
 سرازیر می شود .
 
دیوانگی گفت : ((آه من چه کردم ؟!))      عشق کور شده بود . او دیگر
 
نمی توانست جایی را ببیند .   دیوانگی گفت : (( من چگونه می توانم به تو کمک کنم ؟ ))
 
  عشق گفت : (( تو نمی توانی کاری برای من بکنی امًا اگر می خواهی راهنمای من شو . )) .
 
 (( از آن زمان است که عشق کور است و دیوانگی راهنمای او . ))